Meşrutiyet, Osmanlı İmparatorluğu döneminde uygulanan bir yönetim biçimidir. Bu sistemde, hükümdarın yetkileri bir anayasayla sınırlandırılır ve yürütme yetkisi bir meclis tarafından paylaşılırdı. Meşrutiyet, Osmanlı İmparatorluğu’nda ilk kez II. Mahmut döneminde 1839’da ilan edildi. Daha sonra 1876’da II. Abdülhamit döneminde yeniden ilan edildi. Meşrutiyet, Osmanlı Devleti’nin modernleşme sürecinde önemli bir rol oynamıştır.
Meşrutiyet, 19. yüzyıl sonlarına doğru Osmanlı İmparatorluğu’nda ortaya çıkan bir yönetim biçimidir. İlk defa II. Abdülhamit döneminde 1876 yılında ilan edilmiştir. Meşrutiyet, Osmanlı toplumunda birçok değişimi beraberinde getirmiştir. Bu dönemde hürriyetlerin genişlemesi, sosyal ve ekonomik yapıda yenilikler ve ülke çapında modernleşmenin hızlanması gözlemlenmiştir.
Meşrutiyet, öncelikle yurttaşların yönetimlerine katılmasını sağlayan bir demokratik yapı olarak görülmüştür. Bu dönemde yeni anayasalar hazırlanmıştır. İlk defa İslam hukukuna ve Batı usulüne göre hazırlanan bu anayasalar, Osmanlı İmparatorluğu’nun Avrupa devletleri ile eşit bir konuma yükselmesine yardımcı olmuştur.
- Meşrutiyet, ticari, ekonomik, sosyal ve kültürel alanda büyük değişimler sağlamıştır.
- Bu dönemde, devletin güçsüzleşmesi sonucu, birçok eyaletinde bağımsızlığını ilan ettiği görülmüştür.
- Meşrutiyet, Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemlerinde yaşanan siyasi krizlerin bir sonucu olarak son bulmuştur.
Bu dönem, Osmanlı İmparatorluğu’nun modernleşmesi ve Batı ile eşit bir konuma yükselmesi için önemli bir adım olmuştur. Ancak, siyasi krizlerin ve ekonomik çöküşün ortasında, Meşrutiyetin başarısızlığına neden olmuştur.
